Z przyzwyczajenia już siadam, by skreślić do Pana kilka słów… wydaje mi się, w tej mojej optymistycznej główce, że Pan też już przyzwyczajony jest otrzymywać listy ode mnie. 
Dziś wzięłam sobie wolne od pracy zawodowej, by swobodnie przyjrzeć się porankowi, nabrzmiałemu przedwiośniem… policzyłam wszystkie szczypki zbudzone z zimowego snu. Da Pan wiarę, najbardziej spieszy się liliom ogrodowym, 
uparły się całymi rodzinami wychodzić z ziemi, a tu noce mroźne jeszcze… trudno biegać i okrywać całe zastępy kiełków. Co prawda śmieją się oczy na ich widok, ale strach przepełnia mnie, że mróz dociśnie jeszcze i pomarzną mi te moje pomarańczowe radości. Tulipany! Oj tym też spieszno, ale im się nie dziwię, jakoś tak utarło się, że na dzień kobiet muszą zawojować, stworzyć tę eteryczną więź między mężczyzną i kobietą. Faktem jest, że szklarniane wiodą prym, bo marzec to, w dodatku dopiero ósmy, czyli zima jeszcze przecież.Pamiętam moją wczesną młodość… wtedy królowały goździki. Czasy to były PRL-u, pusto, szaro… rarytasem były rajstopy dołączone do goździków. Nigdy nie dostałam jednak tego szablonowego zestawu i nie mogę wspominać jako osobiste przeżycie.
Młodziutka byłam, chłopaki rwali dla mnie gałęzie bzu, co odważniejszy dawał do ręki, inni zostawiali na wycieraczce i zbiegali z czwartego piętra… cwaniaki ! Zawsze wiedziałam od kogo, wystarczyło przez okno wyjrzeć, co bystrzejsi uciekali piwnicą i wychodzili inną klatką, ale na wiele im się to nie zdało, bo przecież w końcu chcieli, abym domyśliła się, że ich serduszko bije dla mnie ciut inaczej, niż dla moich koleżanek…
Ale się rozpisałam. Pan pewnie zaśmiewa się teraz ze mnie, że mi się na takie wspominki zebrało, a przecież, jak tak spojrzeć wstecz… daleko, daleko poza horyzont teraźniejszości, to każdy trafi na swoją przeszłość i każdy ma ją ustrojoną pastelami, bo czyż nie tak właśnie jest, że wspomnienia, wybielone, wypielone z bólu malujemy barwami lata?